Κόντρα στο ποτάμι που φουσκώνει

as-i-lay-dying-11
As I Lay Dying (film) – Directed by James Franco
Ένα κείμενο από τη Σοφία Φιλιππίδου

Από το καλοκαίρι έχω να γράψω, δε μου ήταν εύκολο. Είναι η πραγματικότητα, η ζωή, η μάνα μου, η επικαιρότητα, τα φεστιβαλικά θεάματα, οι πρεμιέρες, οι γνώμες και οι απόψεις, η πολιτική. Σάστισα. Ένα μεγάλο μέρος στο μυαλό και στην καρδιά μου έχει καταλάβει, επίσης, κι αυτός ο παράξενος κύριος Ουίλιαμ Φώκνερ και το «Καθώς Ψυχορραγώ», ένα έργο για μια κοινωνία που πεθαίνει και σαπίζει σε μια φανταστική επαρχία στον Μισισιπή του 1912. Ο Φώκνερ, επηρεασμένος υποψιάζομαι από τα μεγάλα κινήματα της τέχνης, τα επιτεύγματα της επιστήμης, την ιλιγγιώδη βιομηχανική επανάσταση, βάζει έναν θίασο αγροτών στα μπαμπακοχώραφα να κουβαλάει μια πεθαμένη μητέρα εννιά μέρες και εννιά νύχτες, κόντρα στο ποτάμι που φουσκώνει από την καταιγίδα, για να τη θάψει στον τόπο που γεννήθηκε. Διέξοδος, πέρασμα και δρόμος για το κάρο με το κιβούρι δεν υπάρχει, καθώς τα κοράκια αράζουνε λαίμαργα στις στέγες. Έτσι κι εγώ: πεσμένη στα γόνατα μπροστά στα αλογάκια, τα αμάξια και τους ακροβάτες του δικού μου τσίρκου, παίζω με τη ζωή και τον θάνατο. Τα κοράκια παραφυλάνε πάνω από τη σκυφτή μου πλάτη· τη νύχτα οι σκιές από τα αιωρούμενα όνειρά μου μεγαλώνουνε στον τοίχο. Και κόντρα στην κρίση και στο ρέμα που φουσκώνει – πνιγμένα μουλάρια με τεντωμένα πόδια κόβουν τον αέρα, τα κούτσουρα από το βουνό γυρίζουν τρελά στη δίνη του νερού, τσακίζονται οι ρόδες – σέρνω το μικρό μου κάρο για την «πατρίδα» να με θάψω. Καθένας, ας λογαριάζει το μνήμα και τη μνήμη του όπως θέλει…

Στην δική μου τράπουλα Ταρώ, ο θάνατος πάντα σημαίνει αλλαγή και αναγέννηση.

Related Posts

  • Tα φώτα της ΑκρόποληςTα φώτα της ΑκρόποληςΩραίο μου φάνηκε το κουστούμι του κ. Μακρόν, με τα δυο σκισίματα πίσω. Έφερνε κάτι από τη γοητεία του Ζαν Λουί Τρεντινιάν στην ταινία «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, ενώ το […]
  • Τα τετράδια των ονείρων μουΤα τετράδια των ονείρων μουΉθελα να πω πως τα χωνάκια στο μπαλκόνι μου, που βλέπει προς τη Δύση, ανοίγουν με το φούξια της Ανατολής, και μέχρι να έρθει ο ήλιος στρέφονται προς τα μέσα τους και κλείνουν και […]
  • τα χεράκια σκαλιστά…τα χεράκια σκαλιστά…Το πρώτο όνειρο μετά τον θάνατο της μητέρας μου ήταν πως τα χέρια μου γίνανε φτερά και κουνώντας τα ρυθμικά ανέβηκα ψηλά, πετώντας πάνω από την Ξηροκρήνη […]
  • Απορίες και εκκρεμότητεςΑπορίες και εκκρεμότητεςΑυτό που κυνηγάω κάθε βράδυ στη σκηνή του θεάτρου, δηλαδή ο ρόλος, διαρκώς και μέχρι την τελευταία παράσταση, μου […]