Tα φώτα της Ακρόπολης

Ωραίο μου φάνηκε το κουστούμι του κ. Μακρόν, με τα δυο σκισίματα πίσω. Έφερνε κάτι από τη γοητεία του Ζαν Λουί Τρεντινιάν στην ταινία «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, ενώ το μπλε-ρουά κουστούμι του πρωθυπουργού και το κολλαριστό άσπρο του πουκάμισο, με πήγε λίγο στην έγχρωμη δεκαετία του ΄70 του Λάμπρου Κωνσταντάρα…

Τα τετράδια των ονείρων μου

Ήθελα να πω πως τα χωνάκια στο μπαλκόνι μου, που βλέπει προς τη Δύση, ανοίγουν με το φούξια της Ανατολής, και μέχρι να έρθει ο ήλιος στρέφονται προς τα μέσα τους και κλείνουν και μαραίνονται και μαραζώνουν…

Κόντρα στο ποτάμι που φουσκώνει

Από το καλοκαίρι έχω να γράψω, δεν μου ήταν εύκολο. Είναι η πραγματικότητα, η ζωή, η μάνα μου, η επικαιρότητα, τα φεστιβαλικά θεάματα, οι πρεμιέρες, οι γνώμες και οι απόψεις, η πολιτική. Σάστισα.

Γελάω λοξά…

Το βράδυ ακούω τις κιτρινόμαυρες γάτες να κλαίνε σαν μωρά από οίστρο. Παίρνω βαθιές ανάσες και νιώθω τη μούχλα της πολυκατοικίας να διαπερνά τα ρουθούνια μου. Η επέμβαση καθαρισμού της φλεγμονής στο διάφραγμά μου πέτυχε. Χάθηκε, όμως, η ιδέα για τα χαρούμενα παιδικά μου χρόνια

Σκοτάδι βαθύ και τα κεριά μας λίγα

Οι θεματοφύλακες του πολιτισμού μας, όμως, είναι κάπως οξύθυμοι άμα τους θίξεις τη συνήθεια. Από Σαμάνο σε κάνουν γύφτο και από διεθνή προσωπικότητα κύρους, απατεώνα, σκιτζή και Καραγκιόζη